Spotkanie III. 1 – Naczynia potrzebne do sprawowania Eucharystii. Pierwsze spotkanie poświęcamy naczyniom przeznaczonym do sprawowania Eucharystii. Są to przede wszystkim kielich i patena. O ich niezwykłym znaczeniu mówią obrzędy ich poświęcenia. Należy im okazać szczególny szacunek. Dobrze jest również znać historię kielichów, gdyż są one często także dziełami sztuki. Oprócz kielicha i pateny zwracamy uwagę na patenę komunijną, a także na ampułki. Oprócz naczyń do sprawowania Eucharystii potrzebna jest także tzw. bielizna kielichowa (korporał, puryfikaterz, palka) oraz rzeczy potrzebne do puryfikacji (lawaterz, ręczniczek).

Spotkanie III. 2 – Inne naczynia i przedmioty liturgiczne. Spotkanie jest kontynuacją poprzedniego. Zwraca uwagę na naczynia, które służą do przechowywania Najświętszego Sakramentu w tabernakulum (kustodia, puszka), do dokonywania wystawienia Najświętszego Sakramentu (monstrancja). W zakrystii znajduje się również naczynie z olejem krzyżma oraz z olejem chorych, a także naczynia używane przy chrzcie dzieci. Trzeba przypomnieć również o krzyżu, kadzidle i świecach, a także o feretronach, o czym była już mowa w poprzednim roku. 

Spotkanie III. 3 – Biała szata wspólna wszystkim posługujących. O stroju ministrantów była już mowa w formacji kandydatów. Teraz powracamy do tego tematu, by go pogłębić i lepiej zrozumieć. Zatrzymujemy się najpierw przy wymaganiu, określonym w OWMR: „Szatą liturgiczną wspólną dla wszystkich szafarzy wyświęconych i ustanowionych jakiegokolwiek stopnia, jest alba” (336); „Akolici, lektorzy oraz inni świeccy usługujący mogą ubierać się w albę albo w inną szatę prawnie zatwierdzoną dla danego kraju przez Konferencję Episkopatu” (339). Wszyscy noszą białą szatę, gdyż ona przypomina chrzest, a ten sakrament jest wspólny dla wszystkich. Dopiero na białą szatę nakłada się inne znaki. Diakoni, prezbiterzy i biskupi noszą właściwy dla nich strój i znaki. Członkowie służby liturgicznej mogą również nosić znaczki dla nich przeznaczone, zatwierdzone przez kompetentną władzę kościelną.

(zajęte) Spotkanie III. 4 – Kolory szat liturgicznych. Szaty nakładane na albę mają różne kolory. Poznajemy znaczenie każdego z nich. Ukazują one w sposób zewnętrzny charakter sprawowanych misteriów i rozwój życia chrześcijańskiego w ciągu roku liturgicznego. Jest to również przypomnienie poszczególnych okresów roku liturgicznego, o którym będzie więcej mowy w formacji starszych ministrantów.

Spotkanie III. 5 – Szanować rzeczy codziennego użytku. Spotkania poświęcone naczyniom i szatom liturgicznym są okazją do uwrażliwienia członków służby liturgicznej na szacunek dla rzeczy codziennego użytku, a także o szacunek dla przyrody i wszystkiego, co nas otacza. Należy dbać o porządek, a także o czystość i piękno (Sprzątanie strojów w zakrystii).

Spotkanie III. 6 – Ołtarz. Poznając bliżej wszystkie naczynia i szaty liturgiczne, zatrzymujemy się również przy szczególnym znaku, jakim jest ołtarz. Zjednuje się on w centrum kościoła. Wokół niego gromadzi się wspólnota na sprawowanie Eucharystii. Zanim jednak nadszedł czas Eucharystii, ołtarz spełniał ważną rolę w kulcie Starego Testamentu. Prawda ta zostaje przypomniana w czasie spotkania. Rozważania prowadzą w stronę krzyża, gdyż „Ołtarzem Nowego Przymierza jest Krzyż Chrystusa, z którego wypływają sakramenty Misterium Paschalnego. Na ołtarzu, który stanowi centrum świątyni, uobecnia się w znakach sakramentalnych ofiara Krzyża” (KKK 1182). Trzeba więc lepiej poznać związek między krzyżem a ołtarzem. Poświęcenie ołtarza należy do najbardziej uroczystych obrzędów liturgicznych Kościoła.

Spotkanie III. 7 – Stół słowa i stół chleba. „Ołtarz jest także stołem Pańskim, do którego jest zaproszony Lud Boży. W niektórych liturgiach wschodnich ołtarz jest także symbolem grobu (Chrystus naprawdę umarł i naprawdę zmartwychwstał)” (KKK 1182). Ołtarz, który znajduje się w kościele pełni więc podwójną rolę. Jest miejscem, na którym składa się ofiarę oraz stołem, przy którym zasiada się do uczty. Stołem jest nazywana także ambona, gdyż przy niej Bóg karmi nas swoim Słowem. Eucharystia sprawowana jest więc przy dwóch stołach: stole słowa i stole ofiary, który jest również stołem uczty. Na tym ołtarzu składamy ofiarę, którą wyrażają znaki chleba i wina. Z tego ołtarza bierzemy pokarm, którym jest Chleb z nieba i Napój nieśmiertelności.

Spotkanie III. 8 – Służba ołtarza. Posługujący przy ołtarzu są często nazywani liturgiczną służbą ołtarza. Trzeba podkreślić, że nazwa ta obejmuje nie tylko ministrantów i męską służbę spełnianą przy ołtarzu. Również schola oraz przynoszący dary ofiarne służą tej samej tajemnicy, uobecnianej pod osłoną znaków. Przypominamy więc wszystkim wymagania, jakie wynikają z takiej służby. Jest nim najpierw szacunek dla ołtarza i rozumienie jego znaczenia. Jest nim również troska o to, aby coraz doskonalej składać siebie w ofierze na ołtarzu Pana oraz karmić się słowem i chlebem przy stole Pana. Ważne jest również budowanie więzów między stołem, przy którym gromadzi się w domu rodzina, będąca domowym Kościołem, a ołtarzem, przy którym gromadzi się wielka rodzina Boża, stanowiąca Kościół Chrystusa.

Spotkanie III. 9 – Eucharystia źródło i szczyt życia. Związek między codziennym życiem człowieka, a jego udziałem w liturgii w sposób szczególny wyraża soborowe określenie: „Liturgia jest szczytem, do którego zmierza cała działalność Kościoła i równocześnie źródłem, z którego wypływa cała jego moc” (KL 10). 

Spotkanie III. 10 – Chleb w codziennym życiu człowieka. Rozpoczynamy jeden z najważniejszych cyklów spotkań formacyjnych. Dotyczą one bowiem chleba i wina, a więc najbardziej wyróżnionych w czasie Mszy Świętej znaków. Wszystkie inne znaki wskazują na rzeczywistość, która uobecnia się pod osłoną chleba i wina. Tym znakom trzeba poświecić najwięcej uwagi. Rozpoczynamy od przypomnienia znaczenia chleba w codziennym życiu człowieka. Przypominamy formy szacunku wobec chleba, praktykowane przez pokolenia, a dziś przez wiele lekceważone. Wyjaśniamy określenia „pracować na chleb”, „chleb powszedni”, „emigrować za chlebem”. Określenia te pomagają zrozumieć, że znak chleba kryje w sobie wszystkie ludzkie sprawy, całą doczesną rzeczywistość. Od innej strony prawdę tę przypomina określenie „dzielenie się chlebem”.

(zajęte) Spotkanie III. 11 – Znak chleba w Biblii. Bóg już w historii Starego Testamentu związał ze znakiem chleba wielkie zbawcze wydarzenia. Chcąc zrozumieć znak chleba, który przynosimy na ołtarz, trzeba o tej Bożej pedagogii pamiętać. Przypominamy więc znaczenie chleba w niewoli narodu wybranego i w przeżyciu Paschy, znak manny na pustyni, a także chleb, który w ziemi obiecanej jest znakiem spełnienia obietnic Boga. Przypomina o tej prawdzie KKK (1333-1334). Chleb jest również wyróżnionym znakiem w nauczaniu i działalności Chrystusa. Trzeba przypomnieć cuda rozmnożenia chleba, znaczenie Jego nauczania o chlebie życia, a przede wszystkim wydarzenia Ostatniej Wieczerzy. Jest to rozwinięcie myśli zawartych w KKK (1335-1336).

Spotkanie III. 12 – Jeden chleb z wielu ziaren. Kto chce głębiej rozumieć znak chleba musi częściej powracać myślą i modlitwą do sposobu jego powstawania. Na początku są ziarna w kłosach, a na końcu smaczny chleb. Droga powstawania chleba prowadzi przez zmielenie ziarna, złączenia mąki z wodą, by powstało ciasto, a także poddanie ciasta działaniu żaru ognia, aby powstał chleb. Każdy etap tego procesu mówi wiele zarówno o indywidualnej drodze na Eucharystię, jak też o wspólnym wędrowaniu. Jest to zawsze droga jednoczenia. W wymiarze indywidualnym ziarna przypominają o poszczególnych chwilach, wydarzeniach i przeżyciach człowieka, a wymiarze wspólnotowym wielość ziaren wskazuje na wielość osób, które się zgromadziły. Każdy człowiek powinien zjednoczyć wszystkie swoje przeżycia, mocą miłości, aby stały się jego chlebem, a poszczególni członkowie wspólnoty powinni się tak do siebie zbliżyć, aby rzeczywiście mieli jedno serce i jednego ducha. Temat ten podejmują także liczne pieśni. Ich treść rozważają wszyscy.

Spotkanie III. 13 – Przyniesienie chleba i wina na ołtarz. W kolejnym spotkaniu staramy się wszystkie rozważane poprzednio prawdy odnieść do chleba, który członkowie służby liturgicznej mają przynieść na ołtarz. Biorąc do ręki chleb, trzeba w nim zobaczyć tyle treści, ile zawarł w nim Bóg w dziele stworzenia i w historii zbawienia. Chleb nazywany jest w liturgii „owocem ziemi i pracy rąk ludzkich”, a Stary i Nowy Testament pokazuje nam, jak na ten owoc patrzy Bóg i czym on jest dla Niego. Chrystus wybrał chleb i wino, aby uczynić je swoim Ciałem i Krwią. To jest najwyższa motywacja dla wszystkich uczestników Eucharystii, aby znakom chleb i wina poświęcić jak największą uwagę. Członkowie służby liturgicznej uświadamiają sobie znaczenie procesji z chlebem i winem do ołtarza. Świadomość niesienia darów ludu Bożego na ołtarz powinna towarzyszyć ministrantom także wtedy, gdy „procesja” jest bardzo krótka i wyznaczona jest odległością między stolikiem a ołtarzem. Najczęściej obrzędowi temu towarzyszy śpiew. Członkowie scholi powinni dokładniej poznać specyfikę tego śpiewu i przeżywać głębiej treść pieśni wykonywanych w czasie procesji z darami.

Spotkanie III. 14 – Służba darów. Dotychczasowe rozważania powinny uświadomić głębiej zarówno ministrantom, jak i członkom scholi, że przynoszenie darów chleba i wina na ołtarz należy do najbardziej wyróżnionych funkcji liturgicznych. Oznacza podjęcie odpowiedzialności za te dary, które staną się Ciałem i Krwią Chrystusa. Dlatego w czasie spotkania trzeba postawić pytanie, kto czuje się wezwany, aby to zadanie w liturgii podjąć. Nie chodzi o to, aby uczestnicy spotkania od razu dawali na to pytanie odpowiedź. Może ona być udzielona później. Może być tak, że w danym dniu, gdy spełniają oni służbę w liturgii, raz dary chleba i wina przyniosą do ołtarza członkowie scholi, a innym razem ministranci. Z czasem jednak powinna powstać osobna grupa posługujących, których głównym zadaniem będzie troska o najbardziej wyróżnione w liturgii znaki, mianowicie znaki chleba i wina.

Spotkanie III. 15 – Być dobrym jak chleb. Służba wobec darów chleba i wina, będąc wyróżniona formą posługiwania, kryje również w sobie szczególne wymagania duchowe. Najlepiej wyrażają je słowa: „Być dobrym jak chleb”. Kto przynosi chleb na ołtarz powinien wyróżniać się we wspólnocie tą właśnie postawą. Trzeba rozwijać w sobie zdolność bycia dyspozycyjnym dla innych, aby każdy mógł przyjść i skorzystać z dobroci tego człowieka, podobnie jak przychodzi do stołu i spożywa smaczny chleb. Wielkość tego wymagania jest także jedną z dróg odkrywania wielkości funkcji liturgicznej polegającej na wzięciu do rąk chleba i wina przyniesieniu ich w procesji do ołtarza, aby stały się Ciałem i Krwią Chrystusa.

Spotkanie III. 16 – Obrzędy Komunii Świętej. Po głębszym wprowadzeniu w liturgię ofiary przechodzimy teraz do liturgii uczty. W czasie spotkania przypomniany jest układ obrzędów, począwszy od modlitwy Ojcze nasz. Wyjaśnione jest ich znaczenie.

Spotkanie III. 17 – Dialog kapłana z wiernymi. Przyjęcie Komunii Świętej jest poprzedzone jest dialogiem kapłana z wiernymi. Najpierw kapłan ukazując Ciało Chrystusa zwraca się do wszystkich zgromadzonych słowami: „Oto Baranek Boży…”. Na jego słowa wierni odpowiadają: „Panie nie jestem godzien…”. Następnie szafarz Komunii Świętej zwraca się indywidualnie do każdego, kto przyjmuje sakrament: „Ciało Chrystusa”. Odpowiedzią jest „Amen”. W czasie spotkania wyjaśnione są zarówno słowa kapłana jak i odpowiedzi wiernych. 

Spotkanie III. 18 – Służba przez śpiew i trzymanie pateny. W kolejnym spotkaniu zwracamy uwagę na służbę, jaką pełnią ministranci i członkowie scholi w czasie Komunii Świętej. Jest to troska o właściwe śpiewy, a także trzymanie pateny, aby cząsteczki konsekrowanego Chleba nie spadały na ziemię. Przypomniane są również zadania posługujących w czasie Komunii Świętej udzielanej poza Mszą Świętą, w zanoszeniu Komunii Świętej chorym. 

Spotkanie III. 19 – Dziękczynienie po Komunii Świętej. Człowiek nie zawsze umie dziękować. Tę słabość widać było w Ewangelii, szczególnie w uzdrowieniu dziesięciu trędowatych. Widać ją również dzisiaj. Trzeba więc stale pogłębiać swoją postawę dziękczynienia.

Spotkanie III. 20 – Żyć w stanie łaski uświęcającej. Jedna z „Zasad życia służby liturgicznej” sformułowana jest w następujący sposób: „Członkowie służby liturgicznej regularnie się spowiadają i często przystępują do Komunii św.”. W czasie spotkania podejmujemy ten temat. Życie w stanie łaski uświęcającej jest skarbem, o który należy dbać ze wszystkich sił. Systematyczna spowiedź i częste przystępowanie do Komunii Świętej jest jednym z najlepszych świadectw, jakie człowiek może da innym ludziom. Takie świadectwo mogą dawać dzieci, młodzież i dorośli. Bardzo potrzebujemy tego przykładu życia.

​