Spotkanie IX. 1 – Trójca Święta źródłem i wzorem komunii. W pierwszym spotkaniu przedstawiamy program całorocznej pracy, a szczególnie tematykę pierwszego cyklu spotkań. Staramy się głębiej wniknąć w prawdę, że wszelkie działania Chrystusa na ziemi zmierzały do usunięcia tego, co dzieli i umocnienia tego, co łączy. On przyszedł, aby rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno, a w Wieczerniku, w swej arcykapłańskiej modlitwie wyjaśnił, że chodzi o taką jedność, jaka łączy Jego samego z Ojcem w Duchu Świętym. Również posłannictwo Ducha, który sam jest jednością Ojca i Syna, zmierza ku zjednoczeniu ludzi w Bogu. W KKK czytamy: „Celem posłania Ducha Świętego w każdej czynności liturgicznej jest doprowadzenie do komunii z Chrystusem, by formować Jego Ciało. Duch Święty jest jak sok winnego krzewu Ojca; przynosi on swój owoc w latoroślach. W liturgii urzeczywistnia się najbardziej wewnętrzne współdziałanie Ducha Świętego i Kościoła. Duch komunii zawsze pozostaje w Kościele i dlatego Kościół jest wielkim sakramentem Boskiej komunii, która gromadzi rozproszone dzieci Boże. Owocem działania Ducha w liturgii jest nierozłącznie komunia z Trójcą Świętą i komunia braterska” (KKK 1108). Bóg, który jest źródłem jedności, dzieli się z człowiekiem swoim życiem. 

(zajęte) Spotkanie IX. 2 – Człowiek stworzony na obraz Boga. Tajemnica zjednoczenia osób objawia się już przy stworzeniu człowieka jako mężczyzny i kobiety. Zostali oni uzdolnieni do tworzenia takiej wspólnoty, którą Chrystus opisał słowami: „Już nie są dwoje, ale jedno ciało”. W tej jedności dwojga, a potem w jedności rodziny, jaśnienie tajemnica communio personarum, która jest Bożą tajemnicą.

(zajęte) Spotkanie IX. 3 – Grzech wprowadzający podział. Z uwagą trzeba spojrzeć na niszczącą siłę grzechu. Już w historii Adama i Ewy widać, jak grzech oddalił ich od Boga i jak wypaczył ich wzajemne relacje. 

Spotkanie IX. 4 – Lud Starego Przymierza – święte zgromadzenie. Wśród wątków, które należą do najbardziej wyróżnionych w historii narodu wybranego, trzeba wymienić wielorakie działania człowieka, które oddalały go od Boga i wprowadzały podział między ludźmi, a także nieustanną troskę Boga o to, aby człowiek się nawrócił i trwał przy Bogu, a także by kochał drugiego człowieka. Bóg zwraca się do każdego, a równocześnie zwołuje lud, który nazywa „świętym zgromadzeniem”. Członkowie tego ludu otrzymują wszystkie potrzebne im dary, aby usuwać podziały i umacniać jedność. Lud Starego Przymierza jest zapowiedzią innej wspólnoty, którą stworzy Chrystus.

Spotkanie IX. 5 – Chrystus wybiera Dwunastu. Chrystus zwracał się do ludzi po imieniu, większość Jego przypowieści, to historia pojedynczych osób. Jednak w tym bardzo indywidualnym działaniu Zbawiciela widać wyraźnie również wątek wspólnotowy. Szczególne znaczenie ma tutaj powołanie Apostołów. Trzeba się przyjrzeć uważniej tej pierwszej wspólnocie. Ich wzajemne relacje pozostawiają wiele do życzenia. Jednak stopniowo się zmieniają. Po zesłaniu spotkaniach ze Zmartwychwstałym i przyjęciu Ducha Świętego stali się oni nowymi ludźmi. Warto tu również odnieść do Chrystusa słowa z Księgi Rodzaju: „Mężczyzna opuści ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną tak ściśle, że staną się jednym ciałem”. Chrystus opuszcza dom rodzinny i tworzy wspólnotę, która staje się Jego Ciałem, Jego Oblubienicą, z którą złączy się nierozerwalnymi więzami miłości, potwierdzonym śmiercią i zmartwychwstaniem.
W rozważaniu tajemnicy jedności, którą otrzymaliśmy jako dar i równocześnie jako zadanie, szczególne znaczenie ma głębsza analiza modlitwy arcykapłańskiej Chrystusa z Wieczerniku. W tym ostatnim dniu przed męką i śmiercią Zbawiciel wypowiada słowa, które są szczególnym streszczeniem całej Jego działalności. Włączamy się w tę modlitwę Chrystusa i staramy się także towarzyszyć Mu w dalszej drodze, która prowadzi na Golgotę. Ostatecznie bowiem zburzył on mur, który dzieli ludzi, przez oddanie za nich życia. Ukazał konieczność przebaczenia i dał przykład na krzyżu, jak należy przebaczać. Uczymy się tego chcąc być jak najlepszymi sługami Mistrza.

Spotkanie IX. 6 – Obrazy Kościoła. W tych wstępnych spotkaniach, ukazujących tajemnicę uzdolnienia człowieka do tworzenia prawdziwej jedności z Bogiem i braćmi, a także spustoszenia, jakie poczynił w tej sprawie grzech, zatrzymujemy się teraz na misterium Kościoła. Nosi on w sobie dar jedności, który otrzymał od Boga, a równocześnie doświadcza podziałów wynikających ze słabości poszczególnych osób i grup. Przyglądamy się więc różnym obrazom Kościoła, opisanym szczególnie w soborowej konstytucji Lumen gentium, starając się lepiej poznać zarówno łaskę jedności, która nosimy w sobie, jak też problem podziałów, których doświadczamy. Przy każdym obrazie Kościoła możemy wrócić do pytania o swoje miejsce w tej wspólnocie. Każdy obraz ukazuje to misterium z innej strony, dzięki temu obraz staje się pełniejszy.

Spotkanie IX. 7 – Kościół uobecniający królestwo Boże. Rozważając tajemnicę Kościoła musimy również lepiej zrozumieć relację dwóch rzeczywistości: Kościoła i Królestwa Bożego. Królestwo to jest już obecne na ziemi. Jego szczególną tajemnicą jest jedność, będąca uczestnictwem ludzi w jedności Osób Bożych, a jego najpiękniejszym obrazem na ziemi jest królewska uczta, na której Ojciec niebieski gromadzi swoje dzieci i karmi je Ciałem swego Syna, napełniając darem Ducha Świętego. Kto ten dar Komunii przyjmuje i idzie z nim do świata, ten uobecnia w nim królestwo Boże. W takim człowieku coraz bardziej umierają wady, które dzielą, a umacniają się cnoty, które łączą. W ten sposób lepiej rozumiemy, że królestwo Boże jest obecne w Kościele, a zadaniem członków Kościoła jest nieść jego bogactwo do świata. Wszyscy jesteśmy namaszczeni, dzięki czemu mamy udział w królewskiej misji Chrystusa i możemy spełniać czyny miłości, które zbliżają ludzi do Boga i do siebie nawzajem. 

Spotkanie IX. 8 – Szczególne znaczenie służby komunii. Kończąc obecny cykl spotkań musimy jeszcze raz powrócić do rozważanej już w czasie rekolekcji prawdy o głębszym znaczeniu posługiwania tych zespołów liturgicznych, których posługiwanie jest szczególnie związane z tajemnicą jedności. Do takiego stwierdzenia prowadzi nas głębsze wniknięcie w strukturę celebracji eucharystycznej. Przeżywamy w niej głoszenie prorockiego słowa, składanie kapłańskiej ofiary i tajemnicę królewskiej uczty. Pierwsze dwa wydarzenia prowadzą ku temu trzeciemu. Ich owocem jest komunia. To sakramentalne zjednoczenie z Panem jest nie tylko duchowo przeżywane, lecz jest również wspólnym świętowaniem zjednoczenia, konsumowaniem bycia razem, radowaniem się darem komunii. Szczególnym znakiem tego misterium jest służba zespołów śpiewaczych. Śpiew, który jest obecny w całej celebracji, nabiera w czasie przeżywania komunii szczególnie świątecznego charakteru, dominują w nim tony uwielbienia, radości i wdzięczności, gdyż człowiek otrzymał łaskę sakramentalnego zjednoczenia z samym Synem Bożym. Rozlega się wtedy wspólny śpiew. Wszyscy śpiewają, a śpiew wyraża ich jedności i ją pogłębia. Dlatego służba przez śpiew jest szczególnie związana ze służbą jednoczenia. Osoby, które posługując w scholi lub chórze, które podtrzymują i ubogacają śpiew zgromadzenia, które wykonują niekiedy także piękno śpiew solowy, powinny się czuć szczególnie wezwane do tego, aby na wszelki sposób przyczyniać się do tego, aby ludzie wierzący potrafili radować się swoją wiarą, wyrażać ją w śpiewie, przeżywać swoje urodziny, imieniny i rocznice w sposób pełen wdzięczności wobec Boga i radości z tego, że On jest pośród nas.

Spotkanie IX. 9 – Adwent: Zaproszenie Boga do swego życia. Spotkania w okresie Adwentu, Narodzenia Pańskiego oraz okresu zwykłego poświęcamy w sposób szczególny rodzinie. W Adwencie jest to głębsze przeżycie prawdy, że trzeba się w rodzinie przygotować na przyjęcie Chrystusa i zaproszenie Go do swego życia. Tylko On może sprawić, że „lew i niedźwiedzica będą leżeć razem, a dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii”. 

Spotkanie IX. 10 – Boże Narodzenie: Bóg zamieszkał w rodzinie. Przygotowujemy się do głębszego przeżycia Wieczerzy Wigilijnej, uroczystości Narodzenia Pańskiego i następującej potem oktawie. Staramy się głębiej przeżyć każdy z tych dni, jako świętowanie niezwykłej tajemnicy obecności Boga pośród nas. Prawda ta przenika życie rodzinne, celebracje liturgiczne, a także nabożeństwa, śpiewanie kolęd i inne przeżycia.

Spotkanie IX. 11 – Objawienie: Rodzina domowym Kościołem. W świetle przeżyć, które są nam dane w okresie Adwentu i Narodzenia Pańskiego poddajemy głębszej analizie określenie: „moja rodzina jest domowym Kościołem”. Staramy się głębiej rozumieć, dlaczego te słowa odnosimy do rodziny, jak w rodzinie przeżywane jest potrójne posłannictwo Kościoła, a przede wszystkim dlaczego właśnie w rodzinie jaśnieje szczególnym blaskiem to, co w Kościele jest podstawowe, czyli prawdziwe relacji miłości, które łączą człowieka z Bogiem i ludzi miedzy sobą.

Spotkanie IX. 12 – Okres zwykły: Kościół rodziną Bożą. Kolejny temat również skłania do refleksji i postawienia pytań: Dlaczego Kościół nazywamy rodziną? Czy jest on rzeczywiście rodziną? W jakim sensie jest, gdyż takim uczynił go Chrystus, a w jakim nie dorasta do tego określenia, gdyż przeszkadzają w tym słabości i ograniczenia człowieka? Co powinniśmy zrobić, aby wspólnota parafialna była bardziej rodziną? Jakie cechy rodzinne są możliwe do zrealizowania we wspólnocie parafialnej? Pytania te są ważne, ale nie ma nie łatwej odpowiedzi. Wymagają głębszej refleksji i skłaniają do czynnego zaangażowania.

Spotkanie IX. 13 – Wielki Post: Kościół wezwany do nawrócenia. W okresie od Środy Popielcowej do Pięćdziesiątnicy kierujemy naszą uwagę w większym stopniu na głębsze zrozumienie tajemnicy Kościoła, który gromadzi się na Eucharystii. Temat rodzinny nie powinien zniknąć, ale rozwijać się bardziej indywidualnie. Wspólne spotkania, rozmowy, refleksje i modlitwy są poświęcone temu doświadczeniu Kościoła, jakie jest nam dane w czasie Eucharystii. Rozpoczynamy od rozważania prawdy o tym, że bez nawrócenia nie ma możliwości budowania prawdziwej wspólnoty. Musimy umieć przebaczać, przepraszać, nawracać się, zaczynać od nową, jednoczyć się coraz bardziej z Chrystusem i od Niego otrzymywać zdolność rozwijania swoich zdolności umacniania więzów między ludźmi.

Spotkanie IX. 14 – Triduum: Kościół zrodzony z przebitego boku. Często spotkamy określenie: „Kościół zrodził się z przebitego boku Chrystusa”. Staramy się je lepiej zrozumieć. Z perspektywy tajemnicy Kościoła staramy się również spojrzeć na całą tajemnice Paschy Chrystusa, w której uczestniczymy. Misterium to, wyrażone w słowach i znakach, przeżywane we wspólnocie, objawia nam nie tylko tajemnicę Chrystusa, lecz także tajemnicę Kościoła. Tutaj uczymy się poznawać Kościół trwający wiernie przy Ukrzyżowanym, zrodzony z Jego Miłości, która pokonuje śmierć i obdarowuje nowym życiem w zmartwychwstaniu.

Spotkanie IX. 15 – Okres Wielkanocny: Kościół Ciałem Chrystusa. W okresie Wielkanocnym poświęcamy wiele uwagi tym tekstom biblijnym, które ukazują Kościół jako Mistyczne Ciało Chrystusa, w którym każdy członek znajduje swoje miejsce. Ciało funkcjonuje najlepiej wtedy, gdy każdy członek spełnia swoje zadania. Powracamy więc do centralnej myśli całego programu formacyjnego, by służyć Bogu i ludziom tym darem, jaki każdy otrzymał. Wszyscy starali się ten dar rozeznać i od dłuższego już czasu służą nim w liturgii i codziennym życiu. Teraz jednak, gdy kończy się czas trzyletniej formacji, każdy powinien potwierdzić, że chce dalej tym darem służyć, albo rozeznał, że Bóg powołuje go innego rodzaju służby. Za kilka tygodni będzie miało miejsce uroczyste błogosławieństwo, przez które każdy będzie posłany na dalsze lata swego życia do coraz bardziej dojrzałego spełniania tej funkcji, którą odkrył i przyjął jako powołanie. Inne będzie spełniał w razie potrzeby, gdy nie będzie innych posługujących.

Spotkanie IX. 16 – Pięćdziesiątnica: Kościół świątynią Ducha Świętego. Zbliżając się do uroczystości Zesłania Ducha Świętego przeżywamy spotkanie, w którym wracamy do tematu, przeżywanego już w czasie rekolekcji, że Kościół jest świątynią Ducha Świętego. Określenie to kryje w sobie wiele treści. Staramy się je przypomnieć i głębiej przeżyć. W szczególny sposób zwracamy uwagę na tajemnicę jedności, która jest nam przypomniana w obrazie świątyni zbudowanej z wielu żywych kamieni. Ważne znaczenie ma również prawda, wyrażona w słowach Chrystusa: „Zwycięzcę uczynię filarem w mojej świątyni”. Każdy rodzaj misji, jaką spełnia Kościół, potrzebuje animatorów i moderatorów. Są oni filarami dla małych i większych grup, które przeżywają formację i posługują pod kierunkiem pasterzy.

​