Spotkanie VII. 1 – Powołanie do istnienia. W opisie stworzenia świata Bóg wiele razy wypowiada słowa: „Niech się stanie”. Wszystkie byty zostały powołane słowem Boga. Bóg wypowiedział słowo i ono określiło każdy byt w jego cechach charakterystycznych. W kolejnych dniach stworzenia powstawały byty zgodnie z wolą Bożą, według ich gatunków i rodzajów, a każdy miał swoje miejsce w świecie. Biblia wielokrotnie mówi o powołaniu świata do istnienia. Choć w istocie słowa te znaczą to samo, co stworzenie, jednak ukazują to misterium od innej strony. Podkreślają znaczenie słowa w dziele stworzenia. Bóg zaprasza człowieka, aby nadał imię istotom żywym, które do niego przyprowadził. Człowiek nadał im imię: „Istota żywa”.

(zajęte) Spotkanie VII. 2 – Powołanie Abrahama. W życiu młodych ludzi, którzy rozpoczynają szkołę średnią, w pewnym sensie uobecnia się doświadczenie, które stało się udziałem Abrahama. Młodzi ludzie opuścili swoje dotychczasowe środowisko szkolne, a często także miejsce zamieszkania i udali się nowy świat, nieznany im jeszcze osobiście. Wewnętrznie słyszeli głos: „idź”. Czy był to głos Bożego wezwania? W najgłębszym sensie tak. Choć to człowiek podejmuje decyzję i pyta innych ludzi o rade, to równocześnie modli się do Boga i ufa, że Bóg go będzie prowadził. W przyszłości jeszcze wiele razy będą musieli „opuścić” swoje miejsce, swoją szkołę, by iść dalej. Powołanie będzie dojrzewać.

Spotkanie VII. 3 – Powołanie Samuela. Osobne spotkanie poświęcamy powołaniu Samuela. Zwracamy szczególną uwagę na gotowość słuchania Boga, którą wykazał się młody Samuel, na trudności z rozpoznaniem, czy to Bóg woła, czy też człowiek, a także na potrzebę pomocy ze strony innych ludzi. Słowo „powołanie” odnosimy tu do wielorakich zadań, które mają charakter służenia Bogu, przede wszystkim staramy się odkryć posługiwanie w liturgii jako powołanie. Młody Samuel był zawsze blisko tego, co działo się w świątyni Boga.

(zajęte) Spotkanie VII. 4 – Powołanie Proroków. Prorok Jeremiasz ma wątpliwości, czy może iść do innych, gdyż czuje się młody. Bóg rozwiewa jego wątpliwości. Prorok Izajasz doświadcza chwały Bożej i czuje się niegodny, jednak na pytanie Boga: „Kogo mam posłać”, odpowiada: „Oto ja, poślij mnie”. Te dwa opisy powołania są wielką pomocą w rozumieniu i rozpoznawaniu głosu Boga, który wzywa do wypełnienia określonych zadań.

​

(zajęte) Spotkanie VII. 5 – Powołanie Apostołów. W refleksji nad powołaniem zatrzymujemy się również przy opisach powołań Apostołów. Rozważamy słowa Chrystusa: „Pójdź za Mną”, postawę Andrzeja, który przyprowadza Piotra do Jezusa, a także szczególny sposób powołania Apostoła Pawła. 

Spotkanie VII. 6 – Maryja: wzór powołanych. Wzorem wszystkich powołanych jest Maryja. Rozważamy sposób, w jaki ona rozeznawała wolę Bożą i jak odpowiadała na wezwanie, jakie Bóg do niej kierował. Przyjmuje Ona wysłańca Bożego, który jej objawia Boży plan wobec Niej. Odpowiada swoim „fiat” i trwa w tej postawie przez całe życie. 

Spotkanie VII. 7 – Kościół wspólnotą powołanych. Nie ma we wspólnocie Kościoła nikogo, kto nie byłby powołany przez Boga. Każdy został wezwany po imieniu, obdarowany człowieczeństwem, w którym ukryty jest obraz i podobieństwo do Boga. To pierwotne powołanie do bycia mężczyzną lub kobietą zostaje ubogacone darem nieskończenie większym. Poznajemy go rozważając tajemnicę sakramentów. Poczynając od chrztu, poprzez bierzmowanie i inne sakramenty oraz sakramentalia, człowiek otrzymuje ciągle nowe dary i zostaje ciągle wzywany do pełniejszego uczestnictwa w misji Chrystusa i Kościoła. Wśród rozmaitych dróg powołania, które są potwierdzone łaską sakramentów lub sakramentaliów, wyróżniamy trzy. Pierwszą i najbardziej powszechną stanowi powołanie do małżeństwa, druga, przeznaczoną dla niektórych jest powołanie do kapłaństwa, a trzecią, również dotyczącą wąskiego grona jest droga konsekracji. Są też osoby, które w swoim życiu nie przyjmują żadnego z tych darów, ale w sposób indywidualny poświęcają swoje życie Bogu. W ten sposób duchową są bliscy drodze życia konsekrowanego. Służba liturgiczna poznaje te prawdy również poprzez prezentację odpowiednich ksiąg liturgicznych. Są to obrzędy święceń biskupa, prezbiterów i diakonów, obrzędy sakramentu małżeństwa, obrzędy konsekracji dziewic, obrzędy profesji zakonnej, obrzędy błogosławieństw.

Spotkanie VII. 8 – Moje powołanie . Rozważane w poprzednim spotkaniu prawdy każdy odnosi również do siebie. Wprawdzie nie jest jeszcze na etapie decyzji, ale młody człowiek powinien znać drogi powołania, które otwiera przed nim Bóg. Dzisiejsze spotkanie poświęcone jest w większym stopniu innemu aspektowi tej tajemnicy. Czasem nazywamy ją „powołaniem w powołaniu”. Wymienione wyżej trzy drogi życia nie są związane z żadnym szczegółowym talentem czy charyzmatem. Przeciwnie, na każdą z tych dróg Bóg powołuje ludzi z różnymi talentami. Są małżonkowie, kapłani i osoby konsekrowane, mające uzdolnienia muzyczne, organizacyjne, manualne, wychowawcze i inne. Każdy, realizując swoje główne powołanie, służy również innym ludziom tym darem, jaki sam otrzymał. Prawdę tę odnosimy również do wspólnoty Kościoła, który żyje w parafii. W tym szerszym gronie osób wiele posiada podobne zdolności i pragnienia. Mogą się oni połączyć w grupy i w ten sposób służyć przede wszystkim największemu wydarzeniu, jakie jest przeżywane w parafii, czyli niedzielnej celebracji Eucharystii, a także spełnianiu wszystkich innych zadań w codziennym życiu wspólnoty i jej ewangelizacyjnej misji w świecie. Z tej perspektywy jeszcze lepiej widzimy, że grupy diakonijne, posługujące w parafii, to nie tylko sprawa organizacyjna, lecz uobecnienie tajemnicy Kościoła. Każda osoba i każda grupa powinny się umocnić w swej drodze posługiwania Bogu i ludziom.

Spotkanie VII. 9 – Słowo obietnicy. Pismo Święte jest pełne obietnic, jakie Bóg składa człowiekowi. Znajdują się one zarówno w Starym jak i w Nowym Testamencie. Wiele z nich odczytujemy w liturgii Adwentu. Trzeba właściwie rozumieć te obietnice i ich spełnianie przez Boga. 

Spotkanie VII. 10 – Słowo, które stało się Ciałem. W kontekście Bożego Narodzenia rozważamy tę szczególną tajemnicę Chrystusa i staramy się ja odnieść również do naszego życia.

Spotkanie VII. 11 – Słowo Ojca znad Jordanu. Do najbardziej charakterystycznych słów Biblii należą te, wypowiedziane przez Ojca niebieskiego nad Jordanem i powtórzone na Górze Tabor. Zwierają one najważniejszą wskazówkę, jaką Ojciec niebieski chciał przekazać swoim dzieciom żyjącym w różnych epokach i różnych miejscach, mającym różne powołania i zakres odpowiedzialności, będących w różnym wieku i stanie zdrowia.

Spotkanie VII. 12 – Słowo Chrystusa głoszącego królestwo. Określeniem, które w pewnym sensie streszcza publiczne nauczanie Chrystusa są słowa: „Głoszenie królestwa”. Taką właśnie nazwę nadał bł. Jan Paweł II jednej z tajemnic światła w różańcu. Staramy się tę prawdę głębiej zrozumieć, przywołując szczególnie przypowieści Jezusa o królestwie. 

Spotkanie VII. 13 – Słowo Chrystusa wzywające do nawrócenia. Drugi aspekt nauczania Chrystusa, podkreślony przez Ojca Świętego Jana Pawła II w nazwie trzeciej tajemnicy światła w różańcu, dotyczy nawrócenia. Głoszenie królestwa i wzywanie do nawrócenia, to szczególna cecha charakterystyczna prorockiej misji Chrystusa. Podejmujemy ją w sposób szczególny w Wielkim Poście, starając się wyraźniej odkryć w tekście liturgicznych czytań tego okresu, wezwanie do nawrócenia.

(Zajęte) Spotkanie VII. 14 – Słowo Chrystusa ukrzyżowanego. Przygotowując się do celebracji Triduum Paschalnego skupiamy się w tym roku w sposób szczególny na słowach Chrystusa, wypowiedzianych w Ogrójcu, w czasie drogi krzyżowej oraz w czasie konania na krzyżu. Każde z nich, ze względu na niezwykłe okoliczności, w których zostały wypowiedziane, ma szczególne znaczenie dla uczniów Pana.

Spotkanie VII. 15 – Słowo Zmartwychwstałego. Kolejne słowa, które są ściśle związane ze spełnianymi przez Chrystusa czynami, to te, które wypowiedział do uczniów po zmartwychwstaniu. Staramy się odkryć ich główne przesłanie.

Spotkanie VII. 16 – Słowo Chrystusa wstępującego do nieba. Rozmowa Chrystusa z Apostołami przez wstąpieniem do nieba to temat kolejnego spotkania. Słowa, które Pan wtedy wypowiedział należą również do tych, które są związane z dziejącymi się zbawczymi wydarzeniami. Dotyczą zesłania Ducha Świętego i misji, którą Apostołowie mają wypełnić. 

Spotkanie VII. 17 – Pięćdziesiątnica: „Idźcie na cały świat”. Pierwsze spotkanie po Zesłaniu Ducha Świętego powinno mieć najpierw charakter wielkiego dziękczynienia z otrzymany dar z nieba. Wraz z dziękczynieniem uczestnicy spotkań przeżywają znaczenie słów Chrystusa: „Pójdź za Mną” oraz „Idźcie na cały świat”. Nasze życie jest przychodzeniem do Chrystusa i pójściem do świata. Pan swoim słowem zaprasza nas do siebie i również swoim słowem posyła nas do ludzi. Przychodzimy więc na Eucharystię, szczególnie niedzielną i na modlitwę oraz wracamy do swojego świata. Ten „nasz świat” zaczyna się za progiem naszego domu. To świat naszego codziennego życia, naszych spotkań i rozmów, pracy i odpoczynku, cierpienia i radości. Mamy go przemieniać duchem Ewangelii.

Spotkanie VII. 18 – Boże Ciało: „Ja jestem z wami”. Spotkanie związane z uroczystością Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa oraz następującą po niej tzw. oktawą Bożego Ciała, jest kolejnym spotkaniem pogłębiającym przeżywanie prawdy, że Pan jest z nami przez wszystkie dni aż do skończenia świata. Szczególnym znakiem tej obecności jest Najświętszy Sakrament. 

Spotkanie VII. 19 – Nowa ewangelizacja: „Nie lękajcie się”. Przeżywając tajemnicę słowa i nasz udział w prorockiej misji Chrystusa, poznajemy dokładniej określenie „nowa ewangelizacja” oraz sposób jej prowadzenia w diecezjach i parafiach. 

Spotkanie VII. 20 – Wakacje: „Będziecie moimi świadkami”. Zbliżające się wakacje nie są czasem oddalania się od Boga, lecz dalszego zbliżania się do Niego. Otwierają one przed każdym chrześcijaninem nowe przestrzenie ewangelizacji. Są one związane z wyjazdami, z wykorzystaniem wolnego czasu, ze świętowaniem niedzieli, z dobrymi inicjatywami podejmowanymi w tym czasie przez ludzi. Spotkanie jest również przygotowaniem do wakacyjnych rekolekcji. Wszyscy są zaproszeni do uczestnictwa w nich.

​